Urfa'lı Sabiha ve Sara

 

Yolumuz düşmüşken memleketimize, hele de köylerimize
Dedik: gidelim tarlalardan nohut toplayalım.
Az gittik, uz gittik, dere tepe düz gittik...
Vardık bir su kenarı, kavak ağaçları, uçsuz bucaksız tarlalar..
Köylü bu ekmeğini topraktan kazanır elbet..
Baktık tarlalara, doğal yaşama,
Geldik su başına..
Sabiha sırtında kardeşi bekler oralarda..
Çekmeye başladım kendisini, daha güzeli bulunamazdı..
Sordum sonra;
-Adın ne bakalım güzel kız?
-Benim mi? dedi, tedirgin ama meraklı..
-Evet dedim..
-Sabiha dedi.
-Kardeşin dedim
-Sara dedi... 

Sonra bir muhabbettir başladı.
Anlaşmak zordu, zayıf bir Türkçe.
Öğretmenini sordum, yaşını?
-3. sınıfa gidiyormuş.
Ama kardeşi sırtında!!!
Dedim: Kardeşine sen mi bakıyorsun?
-Yok annem götürüyor aslında ilerde oda dedi
Ama kim bilir!
Sohbet uzundu aslında ama görülenler daha uzun...
Urfa'dan göç, Yozgat'a gel, bir köye mevsimlik ırgat ol.
Gördüklerim yansıdı bir bir sözlerime, gözlerime..

Tefekkür etmek Rabbimizin bize verdiği en büyük nimetlerden biridir galiba. Şükürler olsun ki gördüklerimizi fikredip O'nun varlığına yorabiliyoruz. Gezmeye elbet memleketten başlamak gerekti. Gezdim, gördüm fotoğrafladım. Hep istemiştim ki tefekkür ettiklerimi paylaşayım ve okurlarımızla beraber fikredelim, beraber düşünüp, idrâk edelim. Şâyân-ı temâşâ (görülmeye değer) sergimizin ilki bu iki kız kardeş. Urfa'dan çıkıp Yozgat'a mevsimlik işçi olarak gelmişler Sabiha ve ailesi. Nasipleri sürüklemiş elbette ama gönül bu halleri görünce kıyamıyor. Rabbim inşaAllah onlara yardım etsin. Bu masumlar okuyup ailelerine bakabilecek hallere gelsinler. Amin...

|